آستان قدس

هر کس براه عشق تو جان داد جان گرفت

وز آنچه در هوای تو بگذشت آن گرفت

ای ذات تو برون ز مکان و زمان رضا

لطفت ز حد گذشت و مکان و زمان گرفت

این نکته روشن است که دلداده غمت

گر سر ز کف دهد ز تو دل کی توان گرفت

تنها به حسن درد و جهان حاکمی، که گفت

حسنت به اتّفاق ملاحت جهان گرفت

رضوان به نیکبختی او غبطه می خورد

هرکس به درگهت سمت پاسبان گرفت

سختش بود به شاخه طوبی بر آمدن

مرغی که آب و دانه از این آشیان گرفت

زائر چو در میان حریم تو پا نهاد

او را بِحار رحمت حق در میان گرفت

بیش از همه صدای دل اینجا شنیدنی است

آنهم دلی که جلوه ز اشک روان گرفت

لطف تو دستگیر (مؤید) شد ای امام

کو هم نشان خدمت این آستان گرفت

بعثت پیامبر

نور اقرأ تابد از آیینه ام

کیست در غار حرای سینه ام

رگ رگم پیغام احمد می دهد 

سینه ام بوی محمد (ص) می دهد

گل دمد از آتش تاب و تبم

معجز روح القدس دارد لبم

من سخن گویم ولی من نیستم

این منم یا او ندانم کیستم

جبرئیل امشب دمد در نای من

قدسیان خوانند با آوای من

ای بتان کعبه در هم بشکنید

با من امشب از محمد (ص) دم زنید

دم زنید از دوست، خاموشی چرا؟

ای فراموشان فراموشی چرا؟

گوش تا آوای احمد بشنوند

بانگ اقرأ یا محمد (ص) بشنوند

از حرا گلبانگ تهلیل آمده 

دیده بگشائید جبریل آمده

اینک از بیدادها یاد آورید

با امین وحی فریاد آورید

لاله های جامه از غم چاک چاک

ژاله های خفته در دامان خاک

بردگان بُرده بار ظلم و زور

دختران زنده رفته زیر گور

کعبه ای بیت خدا عزوجّل

تا به کی در دامنت لات و هبل

مکّه تا کی مرکز نااهلها

پایمال چکمۀ بوجهل ها

اوس و خزرج قتل و خونریزی بس است

ظلم و جور و شهوت انگیزی بس است

تا به کی با تیغ یک دیگر قتیل

دست بردارید کآمد جبرئیل

مکه دریای فروغ وحی شد

بت پرستان بت پرستی نهی شد

کاروان نور را بانگ دراست

یک جهان خورشید در غار حراست

دوست می خواند شما را بشنوید

بشنوید اینک خدا را بشنوید

روز، روز مرگ ظلم و ظالم است

بانگ اِضرب مُرد، اقرأ حاکم است

این صدای من نه، آوای خداست

آی انسانها محمد (ص) مقتداست

یا محمد (ص) منجی عالم توئی

این مبارک نامه را خاتم تویی

یا محمد (ص) تو به خلقت رهبری

اولین نور، آخرین پیغمبری

انبیا مشعل ز تو افروختند

و ز دمت پیغمبری آموختند

یا محمد (ص) آفرینش گشته گوش

غرّشی ای بحر سر تا خروش

مردگان را گو که صبح زندگی است 

بردگان را گو که روز بندگی است

عدل را بر مرگ ظلم اعلام کن

ظلم را با دست عدل اعدام کن

یا محمد (ص) این بود پیغام دوست

عالمت در انتظار (تُفلحوا) ست

ای به شام جهل و ظلمت آفتاب

از حرا بر قلّۀ هستی بتاب

جسم بی جان بشر را جان تویی

این پریشان گله را چوپان تویی

ای حیات جان کلامت، دم بزن

تاج عزّت بر سر آدم بزن

کعبه را ز آلایش بت پاک کن

بت گران را هم نشین با خاک کن

این که گفتیمت رسول آخری

تا قیامت خلق را پیغمبری

ختم شد بر قامتت پیغمبری

این تو را باشد دلیل برتری

خطّ پایان را تو می پوئی و بس 

حرف آخر را تو میگوئی و بس

غیرت و مردانگی آئین تو است 

عزّت زن در حجاب دین توست

چند باید سرکشان را سرکشی

چند با نامردمی دختر کشی

بر همه اعلام کن زن برده نیست

برده مردان تن پرورده نیست

باغ زیبائی کجا و زاغ زشت

دیو شهوت را برون کن از بهشت

ای تو را هم مهر و هم قهر خدا

تا به کی ابلیس در شهر خدا

با علی بتهای چوبین را بکش

وین خدایان دروغین را بکش

می نشاید با گُل توحید، خس

گو فقط الله الله است و بس

تا شود خاموش باطل از سخن

ای زبان حق تو از حق دم بزن

تو نه تنهائی که خود ما با توئیم

با توئیم آنسان که گویی ما توئیم

اولیاء در محضرت استاده اند

انبیا پشت سرت استاده اند

تیر از ما و کمان در دست تو است

اختیار آسمان در دست تو است

خاتم توحید در انگشت تو است

حق به پیش روی و حیدر پشت تو است

مشعل تو تا ابد روشنگر است

آتش بیدادگر خاکستر است

دین اسلامت مسلمان پرورد

بوذر و مقداد و سلمان پرورد

مکتب تو مکتب عمارهاست 

این کلاس میثم تمّارهاست

ما تو را زهرای اطهر داده ایم

شیر مردی مثل حیدر داده ایم

ما تو را دادیم در بین همه

یک خدیجه، یک علی، یک فاطمه

تا قیامت جاودان آئین تو است

فاطمه رمز بقای دین تو است

دست تو دست تو نه، دست خداست

دشمنت را تا ابد تبّت یداست

ای زمام آسمان در مشت تو

مه دو نیمه از سر انگشت تو

جای تو دیگر نه در غار حرا ست

در دل امواج طوفان بلا ست

خصم را با خُلق خوش دنبال کن

سنگ را با خنده استقبال کن

دست رحمت از سر عالم مدار

گر تو را خوانند ساحر غم مدار

منجی عالم تو می باشی و بس

ای همه فریادرس فریادرس

یا محمد (ص) ای خِرد پا بست تو

ای چراغ مهر و مه در دست تو

حسن تصویر همه آئینه ها

چلچراغ شام تار سینه ها

هر زمان گلواژه هایت تازه تر

بلکه از هستی بلند آوازه تر

ابر رحمت رحمتی بر ما ببار

بار دیگر از حرا بانگی بر آر

ما کویر تشنه، تو آب حیات

ما غریقیم و تو کشتی نجات

ما به قرآن دست بیعت داده ایم

از ازل با مهر عترت زاده ایم

عترت و قرآن چراغ راه ماست 

روشنی بخش دل آگاه ماست

عترت و قرآن نجات عالمند

چون دو انگشت محمد (ص) باهمند

ایندو، تا هستند با یک دیگرند

پشت هم تا پیش حوض کوثرند

هر دو اند، از ابتدا نور و چراغ

کی شوند از هم جدا نور و چراغ

این دو یک بودند از بدو ظهور

نور خورشید است و خورشید است نور

شیعه با قرآن و عترت داده دست 

نیست در قاموس او حرف از شکست

شیعه قرآن از حسین آموخته

شیعه پای این چراغ افروخته

شیعه تا بار ولایت برده است

مثل زهرا تازیانه خورده است

شیعه بحر موج خیز غیرت است 

شیعه فریاد کتاب و عترت است

شیعه از آغاز ره آگاه بود 

پیرو قرآن و آل الله بود

شیعه را با خون برابر ساختند

شیعه را از مهر حیدر ساختند

ما امانت دار این پیغمبریم

هرگز از قرآن و عترت نگذریم

تا به عالم دودمان آدمند

شیعه و قرآن و عترت با همند

آنچه موسی در دل سینا ندید

شم ما در چهارده معصوم دید

آسمان وحی زیب دوش ماست

چهارده خورشید در آغوش ماست

هر که از این چهار ده تن ماند دور

در دو دنیا همچنان کور است کور

باغ رضوان تا ابد سرمست ماست 

چهارده معصوم گل در دست ماست

چارده قرآن و یک تفسیرشان 

چارده آئینه یک تصویرشان

چارده پیکر ولی یک جانشان

هر چه جان داد خدا قربانشان

ای شما قرآن و قرآنتان بدست

ای فداتان هر چه بود و هر چه هست

ای شما گل، قلب شیعه باغبان

هر دلی را آتشی از داغتان

شیعه از اول شما را یافته

در شما نور خدا را یافته

تا خدا هست و شما هستید و ما 

هستی ما و تولّای شما

گر ز پیکر دست ما گردد جدا

نیست ممکن کز شما گردد جدا

(میثم) از اعماق جان گوید همی

مدحتان را با زبان میثمی

پیام نور

حریم کعبه شکوه دوباره ای دارد

میان آنهمه ظلمت ستاره ای دارد

حریم کعبه که از گردش زمان خسته است

بسی گذشته که در انتظار بنشسته است

نشسته منتظر، آن همه سرا پا ناز

که رفته است امین و پیمبر (ص) آید باز

خوشا دمیدن آن شب که راز بعثت داشت

خوشا دمیدن صبحی که نور رحمت داشت

رسول اُمّی و مکّی چو از حرا برگشت

به مکّه قافله رحمت و صفا برگشت

نه بس به مکه که این کاروان آزادی

دهد به خَلق جهان ارمغان آزادی

امیر قافله نور می رسد از راه

به بانگ اَشهَدُ اَن لا اِلهَ اِلالله

طلوع بعثت فرخنده اش مبارک باد

ظهور مکتب پوینده اش مبارک باد

مُحمَّد(ص) آمد و نور پیمبری آورد

خدیجه را به زنان راز برتری آورد

خدیجه خواسته هایت روا شده است بیا

که همسر تو رسول خدا شده است بیا

بیا و در بگشا نور نور آمده است 

محمد(ص) آمد و وز راه دور آمده است

به خانه ای که شد امروز باب بعثت باز

خدیجه است و علی است و مصطفی به نماز

سلام باد علی را که نور داور داشت 

به مکتبی که پیمبر نمود باور داشت

محمد (ص) آمد و گسترد نور ایمانش

دلیل روشن پیغمبریش قرآنش

محمد (ص) آمد و احکام خیر و شر آورد

هر آنچه را که بود حاجت بشر آورد

کلام او همه لطف است و صادقانه بود

پیام او همه حُسن است و جاودانه بود

رسید تا به بشر راه راست بنماید

ز هر خدای دروغین جهان بپیراید

از آن بود که چنین شرق و غرب میتازند

که دین و مکتب او را ز بُن براندازند

ولی چنانکه به قرآن خدای داده خبر 

شود تَجلّی این آفتاب افزونتر

ز بعد چارده قرنش هنوز بستایند     

بسوی مکتب او فوج فوج می آیند

توحید - نبوت

گذشت رفرف طبعم به بام عرش عُلا

به نام نامی سبحان ربی الاعلی

غذا دهنده مور ضعیف در دل سنگ

فنا کننده خصم قوی به باد فنا

برون کشنده ناقه ز سنگ سینه کوه

عیان کننده اژدر به چوب خشک عصا

مهیمن است و عزیز و حکیم و قدوس است

در آن کتاب که خود گفته نحن نزّلنا

به پیش حکمش هر سرو قامتی، خاضع 

به ذکر حمدش هر سنگ ریزه ای، گویا

ز دست غیب همی رزق دائمی بخشد 

به مور در دل سنگ و به وحشی صحرا

خبیر سرّ درون، پرده پوش عیب برون 

علیم عالم غیب و قدیر بر اشیا

به موریانه دهد قدرتی که بتواند

ز اوج تخت به زیر آورد سلیمان را

صفیر مرغ دل هستی از ترانه اوست 

به موج موج فضا با نوای روح فزا

گذشته عمر به جرم و خطا و غفلت و جهل

نکرده عبد گنهکار خویش را رسوا

زهی عطا که به ادعونی استجب لکمش

کشیده دست نوازش به روی اصل خطا

از آن زمان که بشر خلق گشته تا امروز

همیشه عفو از او بوده و خطا از ما

نه تا کنون همه دم هست کار او بخشش

که بحر رحمت و عفوش همیشه جوشد تا

شده است بندگیش آورم بجا؟ هیهات

برد مرا سوی دوزخ بدان کرم؟ حاشا

به درد او همه حمدم، دوای او همه شکر

که گه به درد نوازش کند، گهی به دوا

اگر فرشته طبعی که در وجود من است

مدد بگیرد از حیّ قادر دانا

به بامداد که سر می کشد فرشته نور

ز جیب مشرق با طلعتی جهان آرا

همی خرامد و از پیکر لطیف سپهر 

به خنده خنده برون آورد لباس عزا

گهی که از نفس روح بخش عیسی صبح

جهان هستی بهتر ز وی شود احیا

گهی که سینه تاریک شب ز نیزه خور

شکافت چون دل دریا به معجز موسی

گهی که می شود از مصر عالم مشرق

جمال یوسف گمگشته افق پیدا

گهی که غنچه زند خنده و هزار، شود

به صد هزار زبان، گرد آن قصیده سرا

قصیده گویم در مدح سید لولاک 

چکامه آرم در نعت خواجه دو سرا

سفیر خالق ارض و سما ابوالقاسم 

خدایگان همه انبیا، رسول خدا

زبان گرفته ملائک به مدح وی شب و روز

چنانکه ذکر خداوند را به صبح و مسا

امین اول عالم، پیمبر خاتم

سفیر آخر یزدان، مقرّب اولی

به هفت چرخ نبوت، خدیو در همه دم

به نه سپهر رسالت، رسول در همه جا

نظام شرک ز توحید او به استهلاک 

قوام عدل ز قرآن او به استعلا

در آن زمان که بشر بود خم مقابل بُت

در آن زمین که عرب بود بنده عُزّی

به خون هم شده تشنه طوایف از هر سو

به جنگ هم همه راهی قبایل از همه جا

زنان برهنه به گرد حرم طواف کنان

حرم به آنهمه پاکیش خانه بتها

فدای جهل پدر دختران زنده بگور

ز چشم مادر جاری سرشک چون پالا

غرور و نخوت و کبر و جنایت و پستی 

قمار و مستی و رقص و شراب بود و زنا

نه دوستی نه حقیقت نه آبرو نه شرف 

نه علم بود و نه دانش نه روشنی نه صفا

ز جمع عالمیان رخت بسته بود، شرف 

ز چشم آدمیان رو گرفته بود، حیا

درون تیرگی، انسان روشنی می سوخت 

فراز تخته سنگی، کنار غار حرا

یتیم دودۀ هاشم ولی به خلق پدر 

چراغ دیده آدم ولی به ره تنها

به سر هواش که از پای خلق گیرد بند 

به لب دعاش که بخشد نجات انسان را

نشسته بود که ناگاه نغمه ای جانبخش

طنین فکند به گوشش ز موج موج فضا

ندا رسید که ای رسته از خودی اقرأ 

بخوان به نام خداوندگار بی همتا

بخوان محمد اقرأ و ربّک الاکرم

بخوان محمد آری بخوان به نام خدا

بخوان به نام خدایی که با قلم گردید

برای انسان در سیر علم راهنما

بخوان محمد اینک خدای بنهاده

به فرق شخص شخیص تو تاج کرّمنا

بخوان محمد اینک تویی سراج منیر

بخوان محمد اکنون تویی چراغ هدا

بخوان محمد الحق تویی بشیر نذیر

بخوان محمد بالله تویی رسول خدا

بخوان محمد پایان گرفت ظلم و ستم

بخوان محمد آغاز گشت صدق و صفا

بخوان محمد تا کی جهان به چنگ هوس 

بخوان محمد تا کی بشر اسیر هوا

فرشته رفت و محمد به گرد خود نگریست

ز هر وجود مر او را رسد درود و صلا

ز سنگ و کوه و در و دشت و دامن خشکی

ز رود و چشمه و موج و کرانه دریا

گرفته اند به مدحش زبان به صوت ملیح

گشوده اند به وصفش دهان به بانگ رسا

به خانه آمد و پیچید جامه بر تن و خفت

که از فرشته وحی آمدش دوباره ندا

که ای گلیم بر اندام خویش پیچیده

ز جای خیز و بزن بر تمام خلق صلا

ز جای خیز و جهان را بکن ز کفر تهی 

ز جای خیز و بشر را نما ز شرک رها

ز جای خیز و بخوان آنچه را که خواست بش

ز جای خیز و بگو آنچه را که گفت خدا

ز جای خیز و به عمر بتان بده پایان

ز جای خیز و سخن را شروع کن از لا

الا محمد اینک کتاب توست به دست 

الا محمد اینک نوای توست به پا

الا محمد اینک سراج توست منیر

الا محمد اینک بنای توست به جا

الا محمد بوجهل ها بر آن شده اند 

که از تو امت اسلام را کنند جدا

الا محمد بتها دوباره می خواهند 

زنند لاف خدایی به امتت همه جا

الا محمد باز از درون برآر سخن

الا محمد باز از خدا زبان بگشا

قسم به کعبه و آثار جاودانه او

قسم به اقرأ و آوای وحی و غار حرا

به ذات قادر منّان به جان ختم رسل

به زهد و پاکی حیدر به عصمت زهرا

به آن صحابه که در خط مرتضی بودند

به عزت حسنین و به زینب کبرا

به اولیاء الهی به انبیاء سلف

به جبرئیل و به لوح و قلم به ارض و سما

به مکه و به منا و به مشعر و عرفات

به یثرب و نجف و کاظمین و کرببلا

به طالبی که فنا گشت در مسیر طلب

به عاشقی که بلی گفت در طریق بلا

به کشته ای که ز خونش حیات داد به دین

به زنده ای که ز عزمش ثبات داد به ما

به اشک چشم یتیمان، به دختران حسین

به خون پاک شهیدان، به سیدالشهدا

به آن تنی که نهان شد ولی به قلزم خون

به آن سری که جدا شد ولی ز راه قفا

به عون و جعفر و عباس و قاسم و اکبر

به هر شهید که در این طریق گشت فدا

که در طریق رسول و کتاب و عترت اوست

بزرگی و شرف و اقتدار ملت ما

بجز ره نبی و اهل بیت او (میثم) 

به هر طریق که رو آوری خطاست خطا

خورشید حرا

از حرا امشب فروغ کبریا برخاسته

موج حریّت ز دامان حرا برخاسته

سنگلاخ داغ دشت مکه و این موهبت

چشمه رحمت شگفتا کز کجا برخاسته

بر سر هر قبله سنگش ریخته امواج نور

وز دل هر ذره خاکش جلوه ها بر خاسته

غار کو چک شد نمایشگاه اسراری بزرگ

کز پی تعظیم آن هستی ز جا برخاسته

تا زمین از آسمان کروبیان صف بسته اند

وز زمین تا آسمان نور و ضیا برخاسته

اندر آن خلوتسرا مردی بخاک افتاده است

کز دمش هر دم نوای ربنا برخاسته

از لب جان پرور آن مرد تنهای عرب

بانگ اقرا باسم ربک در فضا برخاسته

جبرئیل آورده دعوتنامه ای بر حضرتش 

دعوتی کز مصدر جل و علا برخاسته

کی محمد خاتم پیغمبران ما توئی

ای بطاعت در مقام قرب ما برخاسته

این تو و این وحی و این اسلام و این قرآن ما

ای ببزم کبریائی بی ریا برخاسته

آن ندائی را که عالم انتظارش میکشید

امشب از نای رسول مصطفی برخاسته

با خطاب قم فانذر شد قیام او شروع

او ز پا ننشسته از آن لحظه تا برخاسته

خاتم پیغمبران مبعوث شد و ز بعثتش

بانگ تکبیر از نهاد انبیا برخاسته

نور او فردا سحر تابید در دشت حجاز

اینکه چون خورشید از کوه حرا برخاسته

کعبه دامن بسته با رکن و مقام و زمزمش

پیشوا ز موکب آن پیشوا برخاسته

بر سر راهش ز جان هر جماد و هر نبات

بر رسول اللهیش بتر یکها برخاسته

آفرینش هم صدا با او کند حمد خدای

تا ثریا از ثری موج دعا برخاسته

ای خدیجه دیده روشن همسر محبوب تو

بر رسالت از میان توده ها برخاسته

ای خدیجه خیز و در بگشا بغل بگشا به بین

کز جمال همسرت نور خدا برخاسته

در حرم سیصد بت سنگین بخاک افتاده است 

بانگ قولو تفلحو در مکه تا برخاسته

اشک و آه دختران زنده در گور عرب

شد دژی و از آن چو او مردی بپا برخاسته

آن طبیب آسمانی نسخه قرآن بدست

تا شود بر درد ملت ها دوا برخاسته

چیست؟ والاتر از این کز وادی جهل و فساد

راز دار ابتدا تا انتها برخاسته

نغمه آزادی و فریاد انسانیّت است

هر خروشی کز دل آن دلربا برخاسته

با خدای دل دهد پیوند تا دلها همه

آشنائی از دیار آشنا برخاسته

دلنوازی با دم عیسائیش آمد پدید

رهنمائی با چراغ رهنما برخاسته

حامل اسرار خلقت جامع آیات نو

تا کند ما را ز ظلمت ها جدا برخاسته

اوست گلزاری کزان گلهای دانش سرزده

اوست دریائی کزان موج صفا برخاسته

از نسیم خلق مهر انگیز او از سینه ها 

گرد خودخواهی غبار کینه ها برخاسته

کاخ حکمت ساخته بنیاد غفلت سوخته

هر کجا بنشسته است و هر کجا برخاسته

ز آدم و نوح و خلیل و موسی و عیسی و هود

رهبری دلسوز تر از او کجا برخاسته

خورده بر گرد سوارانش قسم پروردگار

لشکر پیروز او چون بر غزا برخاسته

مکه با ادیان گوناگون شده مجذوب او

از سران کفر بانگ ربنا برخاسته

هر دغل بازی نشاید سر بفرمانش نهاد

نور او از سینه آیینه ها برخاسته

هم چو بوذر باید و سلمان براهش جان نثار

پاسخش از جان اصحاب وفا برخاسته

تا زنان را اسوه ای کامل شود از دامنش 

هم چو زهرا مظهر شرم و حیا برخاسته

مکتبش دینی که پشتیبان او دست خداست 

کش پی یاری علی مرتضی برخاسته

آن علی آن اولین مومن که در ده سالگی

بر نماز از دعوت آن مقتدا برخاسته

آن علی مردی که تا اسلام جاویدان شود

از سر جان و جهان او بارها برخاسته

از حریم مکتب صلح آفرین یاران او

صلح جوئی چون امام مجتبی برخاسته

وز خدائی سنگر عشقی که او بنیاد کرد

عشقبازی چون شهید کربلا برخاسته

بر دل مستکبرین افکنده بیم و اضطراب 

نام او تا از سر گلدسته ها برخاسته

در جهان امروز هر جا صحبت از آئین اوست

نغمه آن ساز بعد از قرنها برخاسته

تا تداوم بخش راه او بود بعد از قرون

رهبری آزاده چون روح خدا برخاسته

ای فرستاده خدایت رحمه للعالمین 

وی به رافت در میان انبیا برخاسته

لطف بی اندازه ات بگرفته شرق و غرب را

هم چنان که آوازه ات در هر کجا برخاسته

یافتی پیغمبری را از کمال بنده گی 

ای به تکریم تو موسی با عصا برخاسته

حسن خلقت ساخت از بوجهل ها بوفضلها

که آنچه از آنان جفا از تو وفا برخاسته

تا نیفتد لحظه ای کندی به سیر نهضتت

هر چه از امت خطا از تو عطا برخاسته

روز مبعث روز عید و روز عیدی دادن است

بر درت عالم ز روی التجا برخاسته

بر مدینه هر که را چون ما نباشد دسترسی 

از سر طاعت بدرگاه رضا برخاسته

یا محمد یا امام الرحمه بر ما رحمتی 

کز لب ما صدق و از دلها صفا برخاسته

حرفی از انصاف هست و بوئی از انصاف نیست

این کبوتر دیگر از ایوان ما برخاسته

مدحت ای مولا مؤید را ندای فطرت است 

کین ندا از عمق قلب و جان ما برخاسته

با درود بر پیمبر کام جان شیرین کند

هر کسی هر جا که بنشسته است یا برخاسته