آستان قدس

هر کس براه عشق تو جان داد جان گرفت

وز آنچه در هوای تو بگذشت آن گرفت

ای ذات تو برون ز مکان و زمان رضا

لطفت ز حد گذشت و مکان و زمان گرفت

این نکته روشن است که دلداده غمت

گر سر ز کف دهد ز تو دل کی توان گرفت

تنها به حسن درد و جهان حاکمی، که گفت

حسنت به اتّفاق ملاحت جهان گرفت

رضوان به نیکبختی او غبطه می خورد

هرکس به درگهت سمت پاسبان گرفت

سختش بود به شاخه طوبی بر آمدن

مرغی که آب و دانه از این آشیان گرفت

زائر چو در میان حریم تو پا نهاد

او را بِحار رحمت حق در میان گرفت

بیش از همه صدای دل اینجا شنیدنی است

آنهم دلی که جلوه ز اشک روان گرفت

لطف تو دستگیر (مؤید) شد ای امام

کو هم نشان خدمت این آستان گرفت

افتادگی

گدای از نظر افتاده ام نگاهم کن

بپای تو بسر افتاده ام نگاهم کن

تو آفتابی و من چون ستاره سوخته ای

به دامن سحر افتاده ام نگاهم کن

چو شمع سوخته ای کز جزّقه هم مرده است

چو اشک از بصر افتاده ام نگاهم کن

بهار زندگیم رفت و برگ و بارم ریخت

نهال از ثمر افتاده ام نگاهم کن

ز بس گناه بجانم اثر گذاشته است

چو آه از اثر افتاده ام نگاهم کن

الا نگاه تو از نقش پرده شیر انگیز

به دیو نفس در افتاده ام نگاهم کن

کنون که نعمت افتادگی به من دادی

ترا بخاک در افتاده ام نگاهم کن

مگر نگاه تو بر رهگذر نمیفکنی

بخاک رهگذر افتاده ام نگاهم کن

گذشت آنکه ز عشق تو های هویم بود

ز های هو دگر افتاده ام نگاهم کن

الا که فلک نجاتی و ساحل رحمت

به ورطه خطر افتاده ام نگاهم کن

قسم به لذت پرواز جبرئیل اینجا

ببین ز بال و پر افتاده ام نگاهم کن

گرم تو دست نگیری چگونه برخیزم

مخواه بیشتر افتاده ام نگاهم کن

مؤیدم پسرت تا کسان نه پندارند

ز دیده پدر افتاده ام نگاهم کن

تکیه گاه

ای خیره کرده نور رخت مهر و ماه را

جبریل بوسه می زند این بارگاه را

رو کرده ام بسوی تو یا ثامن الحجج

بخشی مگر پناه من بی پناه را

دارم بپای سلسله جهل و حرص و آز

دارم بدست نامه عمری گناه را

تسکین دهد نگاه تو هر دل شکسته را

جبران کند گذشت تو هر اشتباه را

در هر بلا ولای شما تکیه گاه ماست

یا رب ز ما مگیر تو این تکیه گاه را

چشمم به انتظار عطایت سپید شد

کی می دهی جواب من رو سیاه را

شد حلقه های پنجره ات نقش دیده ام

از بسکه دوختم به ضریحت نگاه را

اینجا همین نه روی گناهان قلم کشند

سازند بر ثواب مبدل گناه را

تا عطر لاله ها به (مؤید) صفا دهد

در باغ حُسن خود بنشان این گیاه را

ثامن الحجج

من کیستم گدای تو یا ثامن الحجج

شرمنده عطای تو یا ثامن الحجج

بالله نمی روم بر بیگانگان به عجز

تا هستم آشنای تو یا ثامن الحجج

از کار من گره نگشاید کسی مگر

دست گره گشای تو یا ثامن الحجج

تا آخرین نفس نکشم دست التجا

از دامن ولای تو یا ثامن الحجج

خورشید سطح خاک به پیش ملایک است

آن گنبد طلای تو یا ثامن الحجج

سِرّ خدای هستی و راز نهان ماست

روشن به پیش رأی تو یا ثامن الحجج

خواهم ز بخت همت و از حق سعادتی

تا سر نهم بپای تو یا ثامن الحجج

باشد صفای صبح نشابور یادگار

ز انفاس جان فزای تو یا ثامن الحجج

دارالشفاست کوی تو و خود توئی طبیب

درد من و دوای تو یا ثامن الحجج

جائیکه گفته مدح تو سالار انبیاء

من چون کنم ثنای تو یا ثامن الحجج

هستی چو پاره تن پیغمبر خدای

جان جهان فدای تو یا ثامن الحجج

چون می شود که دیده من هم برد نصیب

از دیدن لقای تو یا ثامن الحجج

سوزد همیشه لاله صفت قلب دوستان

از داغ ابتلای تو یا ثامن الحجج

همناله با جوان دل افسرده ات جواد

گریم در عزای تو یا ثامن الحجج

با پیکر تو زهر جگر سوز تا چه کرد

خود دانی و خدای تو یا ثامن الحجج

بنما عنایتی به (مؤید) که نسپرد

راهی بجز رضای تو یا ثامن الحجج

جمال عترت

ای که خاکت عطر گلهای رسول الله دارد

سر بر این در می نهد هر کس دلی آگاه دارد

میدهد یزدان پناهش هر که اینجا راه دارد

حاجتی رضوان صفت هر باب این درگاه دارد

خاتم پیغمبران خوانده بهشت این آستان را

حوریان رو بند اینجا خاک پای زائران را

ای هزاران یوسف مصری خریدارت رضا جان

با دم جانبخش خود عیسی ست بیمارت رضا جان

سنگ را بخشد تحرک شوق دیدارت رضا جان

در قیامت با تو محشورند زوّارت رضا جان

هر که اینجا پا گذارد بگذرد حق از گناهش

رهرو راه تو مهر و ماه باشد شمع راهش

ای تولایت چو دل در سینه عالم نشسته

مهر تو در هر دلی چون نقش بر خاتم نشسته

حسرت شهد لبانت بر دل زمزم نشسته

بر درت موسی ستاده عیسی مریم نشسته

طوف قبرت برتری بر کربلا دارد رضا جان

این حقیقت را بیان ابن الرضا دارد رضا جان

ای جمال عترت اطهار چون موسی بن جعفر

از سر جا روی خدامت بریزد مشک اظفر

گر بخواهی دشمنت بیند ز شیر پرده کیفر

شیعه ات همچون خمینی بر جهان گردد مظفر

آنکه رونق از قیامش ملت و آئین گرفته

عالمی سال عزایش با دلی غمگین گرفته

ای که شیر پرده را جان میدهی با یک اشارت

از ولایت بر همه عالم ترا باشد نظارت

زائرت را اجر چندین حج بود در هر زیارت

امر و نهی ما به زوّارت نباشد از جسارت

ای نظام آفرینش از تو سعی خادمانت

هست بهر حُسن نظم بیشتر در آستانت